Mediation, Connie’s stijl…

Jaren geleden heb ik me als mediator laten ‘scholen’. ‘Scholen’, omdat ik er achter kwam dat er stromingen zijn binnen de opleiding. Er zijn instituten die vooral scholen vanuit juridische achtergrond en anderen die dat vanuit psychologische achtergrond doen. Laat ik daar nu ‘tussenin zitten’. Op zich niet vreemd voor een mediator (bemiddelaar) toch? Maar wel lastig vond ik. Het heeft me parten gespeeld tijdens mijn carriere in het mediationvak. Of beter gezegd mijn niet-carriere in het vakgebied.

Terugdenkend aan mijn opleiding herinner ik me vooral de rigide structuur, zowel verbaal als non-verbaal. ‘Let op hoe je beweegt, dat je niet teveel aandacht richt op één van de partijen, dat je de juiste woorden gebruikt, dat je zorgvuldig en nauwkeurig verslag legt,……’.

Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik wars ben van dit soort ‘structuren’ en beter tot mijn recht kom in situaties die juist creativiteit, spontaniteit en ‘communicatieve lenigheid’ vergen. En juist die combinatie, mediationvaardigheden én mijn persoonlijke vaardigheden hebben ertoe geleid dat ik regelmatig wordt ingeschakeld bij ‘lastige’ situaties en klanten. Vaak al in het voortraject, zodat (verdere) escalatie wordt voorkomen en dat lukt (bijna) altijd. Ik hou van win/win situaties, dat zal jullie niet verbazen.

Ik zou mijn Mediation een soort van ‘way of life’ willen noemen. Het is een attitude geworden die, waar ik ook ga of sta, altijd aanwezig is. Like a bridge over troubled water.

Wat ik niet doe: (tussen)verslagen schrijven. Mijn ervaring is dat deze verslagen gigantisch veel tijd (en euro’s) kosten en daarna eerder discussie dan nader tot elkaar komen opleveren. Wat doe ik wel? Bij de start een gezamenlijk commitment opstellen en aan het eind van de rit de afspraken noteren en ondertekenen.

Aldus getekend,

Connie Keurentjes, bruggenbouwer.