Interview na geslaagd re-integratietraject

“Dankzij de hulp van Frame heb ik mijn nieuwe richting bepaald.”

Naam: Duncan van Bussel
Leeftijd: 39 jaar
Huidige functie: Groepsleider woongroep jongeren 18+ met agressieproblematiek bij Amarant Groep
Traject: re-integratie

Duncan was tot 2005 werkzaam als kok. Hij kookte in restaurants, totdat hij een ernstig motorongeluk kreeg. Na een knieoperatie en revalidatie bleek dat hij geen staand werk meer kon doen.

 

Zijn functie als kok was niet meer geschikt voor hem.

Wat hij wel kon en wilde doen, wist hij niet.

Twee jaar zat Duncan vervolgens thuis. Hierover vertelt Duncan: “Dit was helemaal geen slechte periode. Ik heb mijn kinderen zien opgroeien tijdens hun basisschooltijd. Als vader was ik er na schooltijd en ging ik overal mee naartoe. Activiteiten zoals zwemles had ik anders nooit meegemaakt. Ik heb me ook nooit verveeld in die periode, maar ik was er op een gegeven moment wel weer aan toe om te werken.

In 2009 werd Duncan aangemeld voor een re-integratie traject bij Frame.

Hoe was het voor jou om te starten met het zoeken naar een nieuwe richting?

“Ik was hartstikke bleu, wist totaal niet wat me te wachten stond toen ik over de drempel stapte bij Frame. Heidi de Rijbel was mijn coach en gelukkig hadden we direct een klik. We startten met een loopbaanonderzoek om te kijken wat er bij mij past. Hieruit kwamen banen als buschauffeur en begrafenisondernemer. Ik dacht zelf aan iets als vrachtwagenchauffeur. Door middel van diverse gesprekken wees Heidi me op het feit dat ik veel ervaring had met jongeren en mensen die moeite hebben om in de maatschappij te aarden.

Heidi wist een proefstage te regelen bij Stichting Reclassering Nederland.

Ik weet het nog goed, ik startte bij het Willem II stadion in Tilburg en ondersteunde de werkmeester daar. Deze werkmeester begeleidde groepen van 15 tot 20 mannen met een taakstraf. Op een dag was hij ziek en stonden er 30 mannen voor de deur. Ik liet ze binnen en zette ze met gemak aan het werk in het stadion. Toevallig kwam die dag de directeur van het project langs en hij wist niet wat hij zag. Ik kreeg te horen dat ik erg goed functioneerde, maar dat er door financiële redenen geen contract gegeven kon worden. Balen, maar ik wist wel dat ik op de goede weg zat.

‘Met mensen werken’ werd mijn nieuwe richting.

Met Heidi ging ik verder op zoek. Ik kon als groepsbegeleider aan de slag bij Prisma, maar dit was maar voor 24 uur. Dat was geen optie, ik wil mijn gezin onderhouden. Toen kwam ik bij het Lava Team in Drunen en werd ik groepsleider om een woongroep van jongeren van 14 tot 18 jaar. Dit ging me ontzettend makkelijk af, ik stond er bijna zelf van te kijken. Ik werd in deze tijd behoorlijk in het diepe gegooid, maar ik kon hierin makkelijk mee.

Ik zie mezelf als ervaringsdeskundige en beweeg me makkelijk tussen de mensen van de straat, gedetineerden en probleemjongeren. Ik ben opgegroeid in internaten en ik heb zelf veel mee gemaakt. Ik spreek dezelfde taal en heb daarom al snel een band met cliënten.

Omdat ik in de jeugdzorg ging werken, werd er verwacht dat ik een opleiding zou gaan volgen, maar ik had nog nooit een diploma gehaald. Behalve dan mijn zwemdiploma. Ik ben meer van de praktijk dan van de boeken. Niveau 4 lukte me niet, terwijl al die HBO-meisjes geen kaas hadden gegeten van wat de praktijk werkelijk inhield. Uiteindelijk ben ik een EVC procedure ingegaan en heb ik een opleiding van 3 jaar in een half jaar gehaald. Een van mijn collega’s heeft mij geholpen met het opschrijven van mijn huiswerk. Super trots op mijn diploma, maar na 3 keer een jaarcontract kreeg ik wederom geen vast contract.

Voor de grap solliciteerde ik bij de Amarant Groep, gehandicaptenzorg. Ik had nooit verwacht dat ik met deze doelgroep zou werken maar ik werd aangenomen. Ik werk als groepsleider op een woongroep voor jongeren van 18 jaar en ouder met ernstige gedragsproblemen. Dat betekent dat er veel agressie heerst. Dit gaat me ook goed af, ik blijf makkelijk staan.

In januari 2016 was de cirkel voor mij rond; ik kreeg een fulltime vast contract.

In de zorg nog wel liefst en fulltime. Een paar jaar geleden vertelde ik nog in mijn omgeving dat dit een zeldzaamheid was. Vaste fulltime contracten in de zorg? Die waren verdwenen. Toch is het mij gelukt.

Heidi heeft alles geregeld en mij ondersteund in mijn zoektocht naar een nieuwe baan. Dankzij haar heb ik werkervaring op kunnen doen bij de Reclassering en wist ik dat ik met mensen wilde werken. Bij iedere werkgever is ze met me meegegaan en heeft ze me ondersteund, de voordelen besproken waarom ze mij aan moesten nemen.

Ik raad Frame aan omdat het contact altijd goed is, ze werken erg persoonlijk.

Er wordt echt naar de klant gekeken. Na 3 jaar bel ik Heidi nog regelmatig op om te vertellen hoe het gaat. En toen ik mijn vaste contract kreeg wilde ik dat natuurlijk zo snel mogelijk laten weten. Ik weet nog heel goed dat Heidi mij in het begin vertelde: “wanneer je iets graag wilt dan lukt het.” En zo is het maar net!”

Heidi:

En nu, in september 2017, zoveel jaar later, is er nog steeds contact.  Een aantal keer per jaar belt Duncan me op. Dan praat hij me bij over wat hij allemaal meemaakt en hoe hij zijn loopbaan verder vormt geeft. Tijdelijke opdrachten, invalwerk, bijzondere woongroepen, complimenten en escalaties. Never a dull moment.

Het idee is gegroeid dat Duncan als zelfstandig gaat werken. Het idee is inmiddels levensecht, en levensvatbaar.

Een fantastische ontwikkeling, die ik zeker steun.